M4 duvarlı mezarlarında hayatın,
Bir umut gibi karşımda gün ışığı
İnadına giriyor sanki penceremden
Hatırlatmak istiyor kendini
Ben karanlığa bağlanmışken,
Karanlığımı dellerken sakince
Korkuyorum gözlerime değerken
Alışmış gözlerim çünkü karanlığa
Bakıyorum sakince dışarıya
Bekledim o gece umudu belki gelir diye
Gelmeyecekti ama bekledim.
Görmeyecekti benim acımı
Acımayacaktı halime,
Belki dedim
Bu sefer tekrar gelir dedim
Eski dosttuk mazimiz vardı
En azından ben öyle sanmıştım
Gözyaşlarım eşliğinde umudumu da gömdüm yanaklarıma
O gece küstüm umuda
Bilirdim umutlarıma yaşamayı
Umutlarımla uyanmayı
Umutlularımla yaşlanmayı
Alışıyor insan umutları altında ezilince
Umutlara bel bağlamamayı
